Είναι κάποιες στιγμές που θα σου μείνουν σε όλη σου τη ζωή. Είναι αυτές που χρόνια περίμενες. Είναι εκείνες που ήθελες να φτιάξεις κάτι τόσο ξεχωριστό και όλο και περισσότερες δυσκολίες έμπαιναν μέσα. Και όσο το πάλευες, τόσο πιο δύσκολο γινόταν.

Ήταν καλοκαίρι του 2009 που μου μπήκε η ιδέα. Ένας φίλος μου έδειξε 2 cd που είχε αγοράσει από ένα ταξίδι στην Αμερική. Είχε μέσα φωτογραφίες από το Las Vegas και το Grand Canyon. Εμένα το μυαλό μου γυρίζει μόνο σε ότι έχει να κάνει με βίντεο, οπότε η ιδέα είχε ήδη μπει.

Μερικές μέρες μετά, πέρασα από ένα μαγαζί με τουριστικά είδη. Όπου και να πας ταξίδι, πάντα θα περάσεις από ένα τέτοιο μαγαζί να πάρεις ένα αναμνηστικό, ένα σουβενίρ. Βρήκα 1 dvd με βίντεο από τη Θεσσαλονίκη. Ήταν παραγωγή του 1990. Δεν το σκέφτηκα καν. Το αγόρασα. Δεν παρέλειψα να ρωτήσω και για το πως πάνε οι πωλήσεις αυτού. Η ενθαρρυντική απάντηση μου προξένεψε το ενδιαφέρον. Δεν έχασα χρόνο. Πήγα στο γραφείο να το δω. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη.

Το επόμενο διάστημα έβγαλα τον επικοινωνιακό μου εαυτό. Πήγα σε διαφημιστικά γραφεία, σε πολιτικά γραφεία, σε τουριστικά γραφεία, έκανα επαφές για χορηγία, έστειλα άπειρα emails. Θετική απάντηση πουθενά. Μάλλον δεν το έχω το επικοινωνιακό.

Οι υπόλοιπες δουλειές έτρεχαν, εγώ δεν προλάβαινα, το άφησα για καιρό. Μετά από 2 χρόνια περίπου, χτυπάει το τηλέφωνό μου από ένα πολύ γνωστό γραφείο δημοσίων σχέσεων της Θεσσαλονίκης. Η ίδια η ιδιοκτήτρια με ρωτάει αν έχω ολοκληρώσει το project που τους είχα αναφέρει. Το 2012 ήταν η χρονιά που η Θεσσαλονίκη γιόρταζε τα 100 χρόνια απελευθέρωσής της. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να βοηθήσει. Ίσως να ήθελε να το βγάλει και στο σφυρί. Η απάντησή μου όμως αρνητική.

Λίγους μήνες μετά, και χωρίς να το έχω βγάλει καθόλου από το μυαλό μου, μίλησα με ένα φίλο-κειμενογράφο και άρχισε το γράψιμο. Καιρό μετά πήρα το κείμενο στα χέρια μου. Ήμουν λίγο απογοητευμένος. Αλλιώς το είχα φανταστεί. Ας αρχίσουμε είπα και βλέπουμε.

Βρήκα την ομάδα που ήταν διατεθειμένη να το υλοποιήσουμε. Το πρώτο meeting είχε οριστεί για λίγο καιρό αργότερα. 4-5 άτομα ήμασταν στην αρχή. Όλοι θα βοηθούσαν για να φτιάξουμε μία ωραία ταινία. Λόγο δουλειάς που είχε ο καθένας, τα γυρίσματα πήγαν πολύ πίσω. Όσες όμως ημέρες αφιερώναμε είχε πολύ δουλειά. Ξεχνιόμασταν με τις κάμερες στο χέρι από το πρωί έως αργά τη νύχτα. Το υλικό άπειρο. Με το που είδα όλα τα πλάνα σκέφτηκα ότι δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Και πάλι όμως το πίστευα.

Μήνες μετά μπήκαμε στο μοντάζ. Η ομάδα μεγάλωνε και οι δυσκολίες επίσης. Το κείμενο άρχισε από την αρχή. Πολλά γυρίσματα έγινε και αυτά από την αρχή. Για να ολοκληρωθεί το παζλ έπρεπε να βρω και άλλους ανθρώπους να βοηθήσουν ο καθένας από τον τομέα του. Σκέφτηκα να τα παρατήσω. Μεταφράσεις, σπικάζ, λογότυπα, γραφικά, τίτλους, εξώφυλλα, εκτυπώσεις, σημεία πώλησης, πωλητές.

Στις startup επιχειρήσεις λένε ότι αν δεν έχεις καλή ομάδα, δεν πας μπροστά.
Και εγώ, αν δεν είχα αυτή την ομάδα, δεν θα τα καταφέρναμε ποτέ.

Αρχές Ιουνίου του 2016 το project έχει μπει στα ράφια. Είμαι ευτυχισμένος! Καλοτάξιδο λοιπόν!